De heenreis

Lid zijn van de nieuwsbrief van luchtvaartmaatschappijen heeft zo z'n voordelen. Zomaar opeens kan er een geweldige aanbieding voorbij komen. Dat gebeurde dus in maart van dit jaar. Nog niet eerder had ik tickets naar Argentinië zo goedkoop gezien. Zouden de Lonely Planets die al 3 jaar in de kast staan, eindelijk gebruikt gaan worden? We moesten snel beslissen, geen tijd om vakantie aan te vragen op het werk. Ach, wie gaat er nu weg in november/december? We doen het gewoon en zien wel!
Prijs perfect, vluchttijden prima, maatschappij: hmmm niet mijn favoriet... Niet echt vaderlands, ik weet het, maar ik ben geen fan van de KLM. Dat heeft met name te maken met de service en de arrogantie waarmee veel stewardessen rondlopen. Ze kunnen nog wat leren van hun Aziatische collega's.
De stewardessen op de heenvlucht waren op zich best ok, dus ik dacht dit gaat de goede kant op. Maar toen kwam het eten. De KLM heeft blijkbaar een nieuwe strategie: laten zien dat we trots zijn op Nederland. Op zich niks mis mee, maar ga niet beide maaltijden vergezellen van aardappelpuree of hutspot (hotchpot in het Engels voor wie het ooit wil bestellen in het buiteland). Ik gruwel alleen al bij het opschrijven ervan, laat staan als het voor mn neus staat. Niet iedere Nederlander lust die krengen! De beste optie was de gehaktballetjes met rode kool, daar zat de puree apart. En als je het folie er een beetje op laat zitten hoef je er ook niet naar te kijken. Ik hoop dat op de terugweg de fase van patriotisme voorbij is en er weer gewoon wereldse gerechten geserveerd worden.
De rest van de vlucht verliep prima. Er waren zelfs voldoende douane formulieren aanwezig. Behalve de standaardvragen of je dierlijke producten of bloemen en planten bij je hebt, moest je ook het merk en type van je mobiele telefoon invullen. Schijnbaar is er een levendige handel in die dingen. Niet dat er ook maar iemand van de douane in Argentinië omkeek naar het formulier. Ook je tas kon je binnenbrengen zonder te laten scannen. Alles gaat heel relaxed.
Bij een beetje vaag kantoortje buiten boeken we een taxi die ons voor 240 pesos in 30 minuten naar het Rock Hostel km0 brengt. Na een biertje en lekkere warme douche vallen we als een blok in slaap op de Deftones kamer.