Water in de woestijn

Op 24 november nemen we alweer afscheid van Tilcara. Jammer dat we de bus al hadden geboekt, want we zouden best langer willen blijven. Een gare taxi brengt ons voor 80 pesos naar Purmamarca. Daar zou om 9:45 de bus naar Chili moeten vertrekken, maar die is schijnbaar een uur vertraagd. De kwaliteit van de bus is er ook niet beter op geworden. De stoelen zijn gammel, de tv doet het niet en de het stinkt verschrikkelijk. Het is zelfs zo erg dat we midden op de pas moeten stoppen, zodat de w schoongemaakt kan worden (misschien een idee om dat voor de reis te doen...). De bus neemt de route naar Chili via de Paso de Jama. Een prachtige weg door de hoogvlaktes. Volgens mij gaan we echt hoog, want op een gegeven moment kan ik niet meer lezen door de druk op
mijn hoofd. Bij de grens duurt het eeuwen... je zou toch zeggen dat ze een efficienter systeem zouden kunnen verzinnen.

Om 18:00 uur komen we aan bij San Pedro de Atacama, een dorpje midden in de woestijn. Het hostel dat ik die ochtend had geboekt blijkt overboekt te zijn. Gelukkig heeft de eigenaar al een oplossing bedacht. Een vriend van hem heeft cabanas en we krijgen voor dezelfde prijs een luxe privé hutje. Met een fantastisch bed! Ik weet niet of ik het al verteld had, maar de matrassen in Argentinië zijn verschrikkelijk. Dun en ingezakt, je kan net zo goed op een houten plank gaan liggen.

In het dorp blijkt het feest te zijn: San Pedro bestaat 33 jaar! Op het dorpsplein staan een podium en allerlei eetkraampjes. Helaas is er geen muziek als wij een kijkje gaan nemen, maar staan er twee cabaretiers op het podium. Jammer dat we geen Spaans spreken, want het is blijkbaar erg grappig. Om twaalf uur is er vuurwerk! In de woestijn :D

De volgende dag verhuizen we naar hostel Tuyasto, wat ik al vanuit NL had geboekt. Peroluigi en Melissa leiden ons rond en geven uitleg over de tours. Het is een Italiaans stel dat drie jaar geleden hun thuisland vaarwel heeft gezegd en met de fiets de wijde wereld is ingetrokken. Wat gaaf! Ze werken nu een maand hier en gaan dan weer verder. We plannen drie dagen met tours en laten de laatste dag nog open. Jaap zn wens om met een motor door de woestijn te crossen kan helaas niet in vervulling gaan. Je kan wel motorrijden, maar mag dan niet van de paden af. Balen!

Even een korte opsomming van de tours en de prijzen (in CLP):
Laguna Cejas 12.000 + 2000 intree
Geisers 15.000 + 5000 intree
Astronomy tour 15.000
Pierdras Rojas 55.000 + 2x 2.500 intree


Diezelfde middag nog gaan we naar Laguna Cejas. Dit is een klein en heel zout meertje waar je in kan zwemmen. Nou ja, het is eerder floaten. Net als in de dode zee blijf je gewoon drijven. Zo relaxed! Na het opdrogen in de zon, ben ik helemaal wit uitgeslagen. Bij elke beweging barst mijn nieuwe "huid" open. Op naar het volgende bad, deze keer met zoet water. Het smeltwater vanuit de bergen loopt door ondergrondse rivieren en komt op sommige plaatsen naar de oppervlakte. Het water is kouder dan het zoute bad, dus de Zuid-Europeanen en Brazilianen blijven aan de kant staan. De echte bikkels springen natuurlijk gelijk het water in. Dag nieuwe witte huid! Lekker schoon gaan we naar het derde meer van de tour. Deze is zo ondiep dat het lijkt alsof je op warer loopt. Mocht je hier ooit naar toe gaan: trek slippers aan! De bodem van het meer is een harde zoutkorst met scherpe randjes. Onder het genot van een pisco sour (populair alcoholisch drankje in Chili) en wat snacks kijken we naar de zonsondergang. Nice :D

Na terugkomst gelijk eten en naar bed. De volgende dag vertrekt onze tour om 4 uur...'s nachts.... Gelukkig zijn we niet de enigen. Het halve hostel gaat mee: het oudere Duitse stel dat op bezoek was bij hun dochter en gelijk ook zoveel mogelijk van het land wilde zien, de Braziliaanse bankmanager Ricardo die lekker op vakantie is, eigenwijze backpacker Kyle uit California die rondloopt in een t-shirt vol met gaten dat tevens dient als zakdoek en hoofdbandana.
We gaan op weg naar de geisers van El Tatio. Een aantal jaar geleden heeft Chris Zegers me in zn reisprogramma zo enthousiast gemaakt: hier moet ik heen! Net voor zonsopkomst komen we aan bij de dampende geisers. Dit geeft een mooi gezicht. Als de zon op komt wordt het ontbijt geserveerd. En jawel: een broodje ham/kaas! De koelbox heeft overduidelijk te dicht bij de verwarming in de bus gestaan en de veels te dikke plak ham smaakt zuur. Bah! Die is voor de vogels. Gelukkig is er nog koffie met koekjes. Nu begint het grote wachten op een geiser die uitbarst. We lopen wat rond en hier en daar borrelt wat water. Na een half uur wordt een van de geiser actiever en begint wat water omhoog te spuiten. Mooi, maar niet spectaculair. De natuur is niet te beïnvloeden en this was not our lucky day. Op naar de volgende stop: de thermaal baden. Buiten is de temperatuur gestegen van -8 naar -1 graden, maar het water schijnt tussen de 25-30 graden te zijn. Wederom zijn het de Noord-Europeanen die als eerste een duik nemen. Brrrrr, ook 25 graden is niet heel warm... Op sommige plekken is het warmer, daar komt er hete stoom uit de grond. Wel oppassen dat je niet verbrandt! Het ergste stukje is het water weer uit. Kkkkkoud!! Gelukkig zijn er kleedhokjes om je snel in een droge outfit te hijsen. En dan hop weer in de bus. Op de weg terug nog een stop in een bergdorpje, waarvan de inwoners zich om toeristische redenen hebben verplaatst (beter bereikbaar voor de tourbussen) en om 12:30 uur zijn we weer terug in ons hostel.

Nog even een leuk weetje over de geisers. De naam El Tatio betekent de godfather die huilt. De imposante vulkaan is in de winter bedekt met sneeuw. Op de plek waar de zon opkomt smelt de sneeuw een beetje waardoor het lijkt of de berg huilt.

's Avonds gaan we sterren kijken! De Atacama woestijn is hier uitermate geschikt voor. 360 dagen per jaar onbewolkt en heel weinig vervuiling door kunstlicht, simpelweg omdat er bijna niemand woont. Dit is ook de reden dat in 2006 ALMA is gebouwd door Amerika, Japan en Duitsland. Zestig radiosatellieten verzamelen gezamenlijk data van een bepaalde plek in het heelal om onderzoek te doen naar het ontstaan van het universum. Het verhaal gaat dat vooral de Amerikanen al een aardige theorie hebben opgebouwd aan de hand van de data. De Japanners en Duitsers bouwen voornamelijk feestjes in het dorp.
Wij gaan niet naar ALMA, maar naar Jerrad. Jerrad is een Zweed van eind twintig die praat als een Amerikaan en er ook zo uitziet. Hij gebruikt zichzelf regelmatig als voorbeeld om de aarde of de zon uit te beelden. Heerlijk, een beetje zelfspot. De tour begint met een theoretische uitleg onder het genot van een hapje en drankje. Jerrad heeft een talent om moeilijke materie op een duidelijke en leuke manier uit te leggen. Hij weet iedereen te boeien en laat geen vraag onbeantwoord. Echt knap! Na drie kwartier is het tijd voor de praktijk. We gaan het dak op waar twee telescopen staan. Jerrad richt ze op verschillende sterren en planeten en vertelt vol enthousiasme. Iets later dan gepland liggen we in bed. Maar dat geeft niet, in tegenstelling tot andere mensen die we onderweg tegen zijn gekomen was onze stargazing wel de moeite waard :).