Wijn en zout

Bij La Posada hebben we een tour geboekt naar Cafayate. Om 7 uur 's ochtends worden we opgehaald met een minibus. Tijdens de 3 uur durende rit komen we langs verschillende rotsformaties waar je met een beetje fantasie allerlei figuren in kunt zien: een kikker, apostelen, de titanic. De volgende stop is de Gargantes del Diablo. Hey, waar ken ik dat van... O ja, die grote waterval heet zo! Later zal blijken dat Argentijnen niet erg origineel zijn in hun naamgeving. Als een kloof in de rotsen maar enigszins indrukwekkend is, dan is het gelijk een devil's throat. We hebben 20 minuten om naar boven te klimmen en weer terug te zijn bij de bus. Er wordt een klein beroep gedaan op mn klimtechnieken. Niet heel ingewikkeld, maar wel leuk! Naar beneden is het heel steil, maar gelukkig heb ik billen waar ik op kan glijden ;).

Rond het middaguur zijn we in Cafayate waar we de bodega Domingo Hermanos bezoeken. Geen vakantie zonder proeverij natuurlijk! De rondleiding is in het Spaans, maar het verhaal van wijnmaken hebben we nou al zo vaak gehoord dat het niet uit maakt. Na een Torrontes (witte wijn, typisch voor deze streek) en een Malbec is het proeven schijnbaar alweer afgelopen. Door naar de overkant waar we lama worst en lama salami kunnen proeven. Daarna worden we bij een restaurant gedropt. We krijgen twee uur vrije tijd (joepie) om te eten en/of de stad te verkennen. Eerst luchen! Een Engels meisje en een Braziliaan die beiden alleen op pad zijn, sluiten bij ons. We bestellen een aantal lokale gerechtjes (humitas, talama, empanadas) en artisinaal bier genaamd Burra (soort donker bier). Het is zo gezellig dat er geen tijd meer overblijft om de stad te verkennen. Maar wel voor een ijsje :). In Cafayate verkopen ze namelijk wijn ijs! De beroemde ijszaak Miranda's is alleen dicht om onbekende redenen. Maar gelukkig heeft de overbuurman ook wijn ijs. De rode smaakt een beetje naar aardbei, niet echt bijzonder. De witte variant is wat aparter, maar een echte wijnsmaak vind ik er niet aan zitten. Om half 3 is het tijd om terug te gaan. Onderweg nog even op de foto met de lama's en dan is deze über toeristische toer weer ten einde. Ach ja, we hebben veel gezien in 1 dag en leuke mensen ontmoet.

De 21e is relaxdag! Behalve bustickets kopen en de kleding naar de laundry service brengen doen we helemaal niks. 's Avonds organiseert het hostel een BBQ met salades, stokbrood, drankjes en heerlijk vlees bereid door Sebastian. We zitten met allerlei verschillende nationaliteiten aan tafel (zweeds, iers, uruguay, spaans, nederlands). Het is natuurlijk weer veel te gezellig en we liggen ietsjes te laat en met en beetje teveel alcohol op bed. Deze nacht kregen we trouwens gratis omdat onze tour verzet was. Naar de 22e, om 7 uur 's ochtends.

De tour gaat naar de Salinas Grandes in de 4wd samen met Sebastian en de eigenaresse van het hostel. Haar naam weet ik niet meer, maar ze doet me een beetje aan Fatima de Moreno denken. Later blijkt dat ze ook op hoog niveau heeft gehockeyd en gevraagd was voor het nationaal elftal. Ze wilde toch liever studeren en runt nu op haar 26e een hostel en speelt voetbal. Onderweg kletsen we over werk, Argentinië en Nederland. Af en toe probeert Sebastian wat te vertellen over de omgeving, maar hij moet nog een beetje oefenen haha.
De eerste stop is in Purmamarca, een piepklein dorpje omringd door gekleurde bergen. Het behoort tot Unesco werelderfgoed, net als het gebied er omheen (Quebrada Humahuaca). Dat is maar goed ook, het zou zo zonde zijn als dit landschap verloren zou gaan. De bergen zijn net grote schilderijen die veranderen met de lichtval. Rood, bruin, geel, grijs, wit, groen, paars...wauw!

Na een bakje overheerlijke koffie (not!) rijden we verder naar de Salina Grandes. Onderweg zien we nog meer gekleurde bergen, enorme cactussen en allerlei soorten lama's. De weg kronkelt omhoog en passeert het hoogste punt op 4170 meter! We worden volgestopt met coca leaves, wat moet helpen tegen hoogte ziekte. Je moet ze tussen je wang en tandvlees stoppen en er vooral niet op kauwen. Heerlijk zo'n wang vol groen bladeren! Of het echt helpt weet ik niet, boven de 4000 meter voel ik toch wel een lichte druk op m'n hoofd. Of zou dat van de wijntjes van de avond ervoor zijn? De zoutvlaktes liggen in de Puna of Altiplano. Dit is een uitgestrekte hoogvlakte op ongeveer 4000 meter. Het is er zo ontzettend stil, dat vind je in Nederland nergens. De zoutvlaktes zijn oogverblindend! Een zonnebril is hier wel op zn plaats. Het grappige van de zoutvlakte is dat je er foto's kunt maken met rare perspectieven omdat het zo vlak is en egaal gekleurd. Sebastian verzint vanalles en wij blijven maar over de zoutvlaktes heen en weer lopen. Het is echt raar om op zout te lopen. Het ziet eruit als sneeuw en het voelt alsof je over een bastognekoek loopt. Na een uurtje spelen is het tijd om verder te gaan. Maar eerst nog souvenirs kopen bij de lokale mannen met dikke wangen vol coca bladeren. Ze verkopen allemaal redelijk dezelfde zelfgemaakte spulletjes. Ik wil ze eigenlijk alle vier een beetje steunen, dus we kopen bij allemaal iets (ik ga natuurlijk nog niet verklappen wat ;). Met al mijn goede bedoelingen vind ik het dan wel jammer dat ongeveer hetzelfde item bij de buurman 5 pesos duurder is. Waarom worden mensen dan gelijk weer zo hebberig? Als ik zeg dat ik het dan niet hoef, bindt de buurman in en krijg ik het voor dezelfde prijs.

Vanaf de Salinas Grandes gaan we rechtstreeks naar Tilcara. De weg slingert weer naar beneden. Pfff... Bij Purmamarca moeten we echt even stoppen, want ik ben ontzettend misselijk. Gelukkig doet een vlakke ondergrond en frisse lucht met goed en kunnen we weer verder. In Tilcara is het eindelijk tijd voor lunch (om 15:30 uur!). We bestellen lokale gerechten: een omelet met quinoa en een lamstoofpot met rijst. Het is heerlijk! De tour eindigt in ons nieuwe hostel in Tilcara: Casa Los Molles.