Droogste plek ter wereld

In San Pedro de Atacama is het droog. Heel erg droog. Met een beetje geluk regent het er twee dagen per jaar, 30 mm in totaal. De lucht is strakblauw en de zon schijnt de hele dag. Je hoeft nooit na te denken over wat je aantrekt en de paraplu kan de prullenbak in. Heerlijk toch?! Nee dus. Het lijkt wel of de lucht op zoek gaat naar vocht en het dan aan jouw lichaam onttrekt. Gevolg: een huid die lijkt op schuurpapier, uitgedroogde neusslijmvliezen waardoor ik bijna geen lucht krijg en droge lippen waar geen wonderpotje van Oriflame tegenop kan. Vreselijk dus en toch blijf je hangen in San Pedro. Er is zoveel te beleven!

Donderdag 27 november staat tour nummer vier op het programma: naar de Piedras Rojas oftewel de rode stenen. Het is een dure (55.000 pesos), maar volgens de verhalen de moeite waard. Om 7 uur worden we opgehaald. Althans dat is de bedoeling. De chauffeur lag nog te slapen en komt om half 8 aankakken. Zucht, ik had ook wel langer willen slapen. Met ons vaste tourclubje stappen we de 4x4 wagen in. We halen nog een ander persoon op: de Griekse druktemaker Dimitris.

Tijdens de 2,5 uur durende rit krijgen we uitleg over de omgeving. Je kan het je niet voorstellen, maar ooit was hier een regenwoud met een groot meer. Dat was de reden waarom de inheemse bevolking, de Lickan-Antay, zich hier vestigden. In het dorpje Sicorai, waar we op de heenweg ontbijten, wonen nog afstammelingen van de inheemsen. Dat wil zeggen van degenen die niet afgeslacht zijn voor de plaatselijke kerk door de Spanjaarden. Tegenwoordig leven de mensen in de "salar" voornamelijk van fruitteelt, toerisme en de mijnbouw. In de grond zit veel lithium, een stof die oa toegepast wordt in diverse elektronica.

Rond 11 uur komen we aan in het nationale park Los Flamencos. We stoppen bij het prachtige Miscanti meer dat omringd is door vijf vulkanen die weerspiegelen in het water. Ik weet nog hoe bijzonder ik het vond in Nieuw-Zeeland om een vulkaan te zien. En hier zijn ze niet te missen! Het park ligt op ongeveer 4300 meter hoogte en dat is vandaag iets te veel voor Jaap. Hij voelt zich niet echt flex, dus ik ga samen met Dimitris wat foto's maken. Hij blijkt afkomstig uit Lefkada, waar hij met zn familie vakantiehuisjes verhuurt en een supermarkt runt. Zes maanden per jaar werken, zes maanden reizen. Dat heeft ie goed voor elkaar!

We rijden een klein uurtje verder en komen aan bij de Piedras Rojas. Het is er inderdaad prachtig. Net een schilderij met al die kleuren. En er is helemaal niemand! Maar goed dat ik een jas mee heb genomen, want door de harde wind voelt het best koud aan. We mogen drie kwartier buiten spelen. Veel te kort weer natuurlijk! Op de terugweg lunchen we weer in het dorp Sicorai. Als voorgerecht een traditionele soep. Echt super lekker! Het hoofdgerecht is gestoofde lama met rijst en salade. Ook lekker, smaakt een beetje als draadjesvlees. Op tafel staan kannen met een zoet, paars drankje. Het ziet er ontzettend chemisch uit dus ik vraag een glaasje water. Later blijkt dat het drankje puur natuur is, gemaakt van bruine mais. Oeps..

Met onze buikjes weer vol gaan we naar het Laguna Chaxa waar alles wat vandaag verteld is nog eena wordt samengevat in een spaanstalig filmpje met engelse ondertiteling. Die combinatie kunnen mijn hersenen niet aan. Ik krijg nog net mee dat er drie soorten flamingo's leven in dit park. De laatste stop is het dorpje Toconao, waar alle huizen gebouwd moeten worden van vulkaansteen. Terug in het hostel gaan we gezellig kaarten met Dimitris.

De volgende dag zijn we vrij! Lekker uitslapen en rondhangen. 's Middags gaan we gezellig lunchen bij ons favoriete lokale restaurant samen met Mauricio (een Chileen/Braziliaan die in Londen woont) en Brianna (een Amerikaanse uit San Diego). De uitstraling is die van een kantine, maar het eten is lekker voor weinig. En de verse vruchten sappen zijn goddelijk! Goede bodem voor de activiteit van vanmiddag: sandboarden!

Samen met Brianna en Dimitris huren we mountainbikes en een sandboard en rijden naar Valle de la Muerte (ca 3 km vanaf het dorp). De zon brandt, de weg is vals plat en een sandboard op je rug is niet erg aerodynamisch kan ik je vertellen. Met een hoofd als een tomaat komen we aan bij een grote zandduin. Dit is wat we ons voorstellen bij een woestijn! Er is één ander groepje aan het sandboarden en motorcrossen (Jaap is helemaal niet jaloer ;)) en verder is er niemand. Nice! Berg opklimmen, board onder binden en gaan met die banaan! Whaaa, dit is gaaf!!

Met zonsondergang sta ik bovenop de duin, met uitzicht op de grillige rotsformaties. Wauw! Wat een machtig gevoel. Na de laatste afdaling nog een wijntje en dan beginnen we aan de terugrit. Het leuke van backtracking is dat je hetzelfde vanuit een ander perspectief ziet. En dat we nu vals plat naar beneden gaan ;). Behalve ons vieren is de vallei helemaal verlaten. Het zachte licht kleurt de rotsen oranje, zo mooi! Hier kan geen tour tegenop.